بررسی تطبیقی انسان کامل در مثنوی با تاکید بر گزاره های فکری امام خمینی

یکی از ارزشمندترین کتب‌ ادبیات منظوم عرفانی و حکمت فارسی پس از اسلام «مثنوی معنوی»، شاهکاری از مولانا جلال‌الدین محمد بلخی (672-604 ه.ق)، است. مولانا در این اثر با مهارت و هنرمندی شگرفی تمامی معارف والای انسانی و الهی را ارائه می کند. یکی از مهم‌ترین مباحث او در مثنوی؛ شناخت انسان کامل است. انسان کامل تجلی‌گاه خلافت الهی، آیینة تمام نمای حق‌تعالی، محل مشیت الله و جان جهان بوده است. امام خمینی (رحمة الله علیه) احیاگر اسلام ناب و معارف الهی و از رهبران بزرگ قرن بیستم و بنیان‌گذار جمهوری اسلامی که همواره دیدگاه‌های عرفانی‌شان در مورد انسان در انظار اهل‌فن موردتوجه بوده است نیز در ره‌آورد عرفانی خود از این مسئله سخن گفته است. ضرورت وجود انسان کامل، از یک‌سو به‌ضرورت تحقق علت غایی آفرینش هستی برمی‌گردد و از سوی دیگر، در عالم، تنها اوست که می‌تواند جلوه‌گاه هویت احدی باشد و به گفتة امام خمینی، خلیفة اعظم و واسطة فیض الهی به عالم و آدم باشد و مهم‌تر این‌که حفظ نظام هستی در سایة وجود انسان کامل تحقق می‌یابد.در این مقاله ضمن شناخت انسان کامل و ویژگی‌های آن در اندیشة مولانا و امام خمینی (ره) که مقوله‌ای مهم در بحث انسان‌شناسی عرفانی مولانا بوده است به تطبیق آراء و ضرورت وجود انسان کامل می‌پردازیم تا تصویر روشن و مبرهنی از آن ارائه کنیم