یگانگی در هنرورزی عرفانی با تاکید بر قصه رومیان و چینیان در مثنوی معنوی

عرفان انسان ها را به فهم، دیدن و چشیدن یگانگی دعوت می‏کند. مادام که ‏این رویکرد در عرصه های مختلف زندگی آدمی ساری و جاری نگردد، سالک راه به جایی نبرده ‏است و در بیراهه بیگانگی طی مسیر می‏کند و ازین همین روست که نگاه ‏کثرت بین که ‏منادی بیگانگی است در عرفان جایی ندارد. آوردگاه هنر امروزه ‏میدان فراخی است که ‏از نازل ترین مصادیق تا ارجمندترین مفاهیم را در برمی‏گیرد و کاوشگر مشتاق دسترسی به هنر راستین در لایه-های چند توی این وادی، سرگشته، حیران و گاه سرخورده ‏می‏شود و در ابتدای مسیر از حرکت بازمی ‏ایستد یا در بیراهه ‏ای بی‏فرجام گام می‏گذارد. عرفان اسلامی‏ در عرصة ‏این هنرورزی نیز داعیه دار آن است که ‏از هنری سخن می‏گوید همنوا با لایه‌های پنهان خلقت آدمی، هنری که در آن شخص هنرمند چندان جایگاهی ندارد، بلکه ‏این اثر اوست که حکایت از نادیدنی‌ها می‌کند و یگانگی هنرمند و اثر هنری و حقیقت هستی را به نمایش می‏گذارد. یگانگی در هنرورزی به‏ این معناست که آدمی‏ دریابد در ساحت هنر، باید به‏ منشا فرازمینی توجه‏ کند، حقایق را در آنجا بکاود و در مقام هنرورزی وجودش را آیینه آن حقیقت بنماید. در این نوشتار کوشش شده‏است تا با روشی توصیفی تحلیلی مفهوم این اصطلاح در اندیشة ‏مولانا تبیین شود و ارزشمندی آن در قیاس با دیگر بینش‌ها و روش‌ها ترسیم گردد. در این مقاله با بررسی یگانگی در اندیشة ‏مولوی و با عنایت به‏ مثنوی مولوی می‌توان اوج هنرمندی و هنرورزی در عرفان اسلامی را خلاصه در همان حالت آیینگی یعنی حکایت کردن جان سالک از عالم غیب دانست.