بررسی عناصر داستانی داستان های بلند دفتر اول مثنوی معنوی مولانا

مثنوی معنوی داستان در داستان است و یکی از ویژگی های بارز آن، همین جنبۀ داستان‏پردازی و قصه گویی آن است. مولانا این داستان ها را متناسب با مقصود مورد نظر خود و برای بیان تجربیات عرفانی، مفاهیم اخلاقی، موضوعات مختلف حکمی و تعلیمی و در نهایت برای بیان رموز عشق و شور و شوق عاشقانه خود به کار می برد. داستان هایی که‏از همه نوع و در هر موضوعی هستند و نمی توان آن ها را به عناوین خاصی محدود کرد. این داستان ها از جوانب گوناگون، تازگی و جذابیت خود را حفظ کرده و بستر مناسبی برای بیان مضامین و موضوعات مورد نظر مولانا فراهم آورده اند. سادگی بیش از حد زبان او در روایت داستان ها و به کارگیری مثل و تمثیل در شیوة خاص داستان سرایی باعث جذابیت فضای داستان ها شده، به طوری که هم در سطح روایی و هم در سطح تمثیلی، از جنبه های مختلف قابل بررسی هستند: از نظر ساختار، طرح، شخصیت ها، کاربرد گفت وگو و لحن در فضای داستان، جنبة روایتی، سادگی زبان راوی در بیان حوادث و.... به همین منظور در پژوهش حاضر برگزیده ای از داستان های بلند دفتر اول مثنوی، مورد بررسی و تحلیل قرار گرفته است.