عشق ‏درمانی در قصۀ شاه و کنیزک مولوی

عشق از بنیادی ترین مفاهیم در بین تمامی‏ انسان هاست و با آنکه تعاریف و مفاهیم آن در نزد هر قوم و ملتی به‏ کفایت هست امّا متفق القول آن را باور و احساسی عمیق و برخاسته‏از روح آدمی می‏دانند و بر جنبه های درمانی آن تاکید بسیار می ورزند. اصطلاح روان درمانی عرفانی(psychotherapy) یا عشق درمانی در قلمرو روان شناسی نوین به بررسی جنبه-های درمانی عشق می پردازد تا از رهگذر آن به رشد و تعالی بشریّت کمک کند. پدیدة عشق در ادبیات عرفانی ما نمودهای متعددی داشته ‏است و عرفان اسلامی با عنایت به‏اینکه هدف خود را شناخت انسان و رساندن سالک به خودشکوفایی انسانی و الهی می‏داند کوشیده ‏است تا توجه خود را معطوف به راهکارهای عملی آن کند. نخستین داستان مثنوی و شاید مهم-ترین آن قصة شاه و کنیزک است زیرا مولانا آن را نقد حال خود می‏داند و قصد دارد در این داستان دریافت خود را از عشق همراه با تجربة شخصی به خواننده ‏منتقل کند. در این مقاله ‏کوشیده شده است تا با بررسی نمودهای عشق در داستان شاه و کنیزک مولوی دستورالعمل های عملی و درمانگرانة عشق را از این اثر استخراج و از این رهگذر به نقش و تاثیر این راهکارها در درمان بیماری های روحی و روانی دست یافته شود.