بررسی ویژگی های اخلاقی هنرمندان و بی هنران در مثنوی معنوی و بوستان

واژۀ هنر علاوه بر معنای تخصصی و اصطلاحی امروزی، در طول ادوار زبان و ادبیات فارسی، معانی مختلفی را در بر داشت و شامل مفاهیم کلی و عامّی چون برتری، فضیلت، انواع کمالات، مزیت، حسن های دنیایی و معنوی و... می شد و با توجه به کاربرد آن در ادبیات حماسی، تعلیمی و عرفانی، دارای بار معنایی متفاوتی بوده است. مولوی و سعدی شخص هنرمند را در خصایصی از دیگران برتر می بینند و عدم وجود این خصایص را علت بی هنری می خوانند. در آثار مولوی این ویژگی ها در رابطه با مسائل معنوی، عرفانی، مذهبی، حکمت و ... است؛ در حالی که در آثار سعدی بیشتر این ویژگی ها در رابطه با اجتماع، اخلاق و مسائل تربیتی است. این مقاله با توجه به مفهوم هنر در ادبیات عرفانی و آثار مولوی و ادبیات تعلیمی و آثار سعدی، ویژگی های اخلاقی هنرمندان و بی هنران در مثنوی معنوی و بوستان را مورد بررسی قرار داده و سعی کرده است با تحقیق پیرامون کاربرد این واژه در طول دورۀ ادبیات تعلیمی و ادبیات عرفانی و جمع آوری مفاهیم و معانی مورد نظر مولوی و سعدی، تا حد توان ویژگی های اخلاقی هنرمندان و بی هنران در مثنوی معنوی و بوستان را بررسی و منظور مولوی و سعدی از ویژگی های اخلاقی هنرمندان و بی هنران را ارائه کند.