تجلی آیهء شریفهء نور در شعر مولوی

نور به عنوان یکی از مباحث مهم و کلیدی علاوه بر عرفان اسلامی، در تمام ادیان مورد احترام و مقدس بوده است. سورة مبارکه نور مهم ترین مشخصة نور را در تعالیم اسلامی بیان می دارد. مولوی از جمله عارفان مسلمان است که به مبحث نور اهتمام خاص داشته است و تک تک واژه های آیة نور را با بیانی شیوا در شعر خود گنجانده و از آن برای بیان اهداف معرفتی خود بهره برده است. مطابق آیة نور، خداوند نور آسمان ها و زمین است و عالم هستی حاصل تجلی شئون الهی است. با این بیان مولوی با الهام از آیة 35 سورة نور، خداوند متعال را نور و بر مراتبی بودن نور تاکید کرده است. او هر بصیرت و بینشی را برگرفته از نور حق تعالی می داند و نوریت وجود انسان را به خداوند نسبت می دهد. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به واکاوی وجوه مختلف معنایی واژة نور در آیه پرداخته و تجلی آن را در شعر مولوی تبیین می کند.