سرچشمه سرشت ناپسند انسان از دیدگاه مولانا

دیار کهن ایران‌زمین از دیرباز، خاستگاه تفکّرات عرفانی و تامّلات اشراقی بوده است، یکی از اختران تابناک متصوّفه و از عارفان نام‌آور و صاحب اندیشه مولانا جلاالدّین محمّد بلخی است و مثنوی وی از ذخایر ادبی است که کانون شگرف اشراق و الهام و سایر معانی ظریف و عرفانی است و دایره‌المعارف عرفان اسلامی و الگوی شعر کلاسیک و عارفانه عاشقانه است که دارای ریشه‌های عمیق در فرهنگ و ادبیات ایرانی اسلامی است. انسان از منظر قرآن تجلی‌گاه صفات خداوند است و همین امر به همین امر به هستی انسان شرافت می‌بخشد. هدف اصلی این مقاله سر چشمة رذالت های نفسانی انسان در مثنوی معنوی است. روش تحقیق به صورت توصیفی–تحلیلی است. نتایج حاکی از آن است مولانا، نفس را به دو معنای متفاوت به کار گرفته است، یکی ازآن دو معنا مورد مذمّت و در بردارندة صفات و ویژگی های ناشایست است و دیگری، لطیفه ای است که حقیقت و هستی(خود)انسان را تشکیل می دهد.