واکاوی مرگ اندیشی مولانا و بازتاب آن در شعر معاصر عمّان

مسالۀ مرگ و پرداختن به آن بخش اعظم سروده‌های عرفانی را در بر می‌گیرد که اکثر توجّهات آنها نشات گرفته از مسائل دین و اسطوره است. مرگ اندیشی، در داستان‌های مثنوی معنوی و حتّی در غزلیّات مولانا، جایگاه والایی دارد. مرگی که در ادبیات مدّ نظر است، بیشتر نکته‌هایی در جهت توضیح و تفسیر اعتقادات اخلاقی و عرفانی است که نمونه‌ای از ادبیّات تعلیمی عرفانی محسوب می‌شوند. شاعران عرب با استفاده از ترجمه‌هایی که از نوشته‌های مولانا در دسترس آنها قرار گرفت با این شخصیّت مهم جهان آشنا شدند، و چنان شیفتۀ آن شدند که ردّ پای اندیشه‌های وی در بسیاری از نوشته‌های نویسدگان متاخّر و متقدّم آنها یافت می‌شود. در این بین نویسندگان عمّانی که حضور دین و مذهب را اساس ادبیات خود می‌دانند، ارتباط عمیقی با اندیشه‌های مولانا دارند، و مرگ اندیشی حضرت مولانا تاثیر شگرفی بر این شاعران داشته است، چنانچه خواهیم دید روح مولانا در مرگ-اندیشی این شاعران نمایان است، و از جمله شاعرانی که آشنایی ملموسی با حضرت مولانا داشته‌اند می‌توان به: یونس البوسعیدی، عائشة السیفی، عبدالرزّاق الربیعی، و سیف الرحبی؛ اشاره کرد. اندیشه‌هایی چون بیهودگی جهان، وحدت مرگ و حیات، رویارویی با مرگ و لازمۀ آن در سروده‌های این شاعران دیده می‌شود. این پژوهش براساس روش توصیفی-تحلیلی نشان خواهد داد که مرگ‌اندیشی مولانا در نوشته‌ها و سروده‌های این شاعران نمایان است و تنها تفکّرات این اندیشمند بزرگ جهان را به گونه‌ای دیگر و با زبانی متفاوت منتقل کرده اند.