جغرافیای فرهنگی ادبیات مقاومت رباعیات مولانا

با توجه به نظر«تامس دو کوئینسی» مبنی بر «تفاوت بین ادبیات دانش و ادبیات قدرت اینکه کار اولی آموختن است و کار دومی بر انگیختن و اولی سکّان است و دومی پارو و یا بادبان»؛ ادبیات مقاومت از دستة ادبیات قدرت است؛ موضوع پژوهش اشاره ای به جغرافیای فرهنگی ادب مقاومت درونگرا در رباعیّات مولانا است، که انعکاس آن را مورد بررسی و دسته بندی قرار می دهیم. ضمن بیان کلی جغرافیای فرهنگی و معرفی آن شاخه ای از جغرافیای فرهنگی؛ یعنی، ادب مقاومت در ایران از نظر سیر و نمود ها، دسته بندی و تعریف شده است. فضایی که، در تحلیل جغرافیای فرهنگی در نظر گرفته شد متن است؛ یعنی، متن به عنوان داده است که پر از چشم اندازهای فرهنگی در بسترهای گوناگون است. ادبیات مقاومت، در دو دسته قرار می گیرد: ادبیات مقاومت درونگرا و ادبیات مقاومت برونگرا. ادب مقاومت دراصل، ریشه در درون انسان دارد. این پژوهش توصیفی تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای انجام گرفت. در جهان متن رباعیات مولانا، با چشم اندازی روبرو هستیم به نام جغرافیای فرهنگی ادب مقاومت. هدف پژوهش در این گفتار، بیان درون-گرایی ادب مقاومت، در رباعیات مولاناست. با توجه به یافته ها و مولفه ها و حکمت عملی و تهذیب اخلاقی و فردی نتیجه می گیریم؛ جغرافیای فرهنگی ادب مقاومت، در رباعیات مولوی معنوی و درون گرا است و جلوه های بر انگیخته از بصیرت اوست و نیز با توجه به بصیرت و نگاه هنری، به جهان مولوی، میان جهان معنی و جهان دینی، فرقی هست. همة این ها در جغرافیای فرهنگی ادب مقاومت مولانا نمود پیدا می کند.