عوامل ایجابی فراست در مثنوی معنوی

مولوی از بزرگ ترین عارفان و شاعران ایران زمین به شمار می آید. مثنوی معنوی بعد از گذشت سده های متمادی، همچنان بر تارک ادبیات عرفانی-تعلیمی می درخشد. با توجّه به جایگاه والا و ارزشمند این اثر در میان آثار عرفانی، پژوهش حاضر با بهره گیری از روش تحلیلی-توصیفی و استفاده ‏از منابع کتابخانه ای راه های وصول به نیروی معنوی-عرفانی فراست را مطالعه ‏کرده است. حاصل پژوهش نشان می دهد که فراست به عنوان یکی از کرامات عارفان، از موضوعات مورد توجّه ‏مولوی در مثنوی معنوی است. مولانا در اثنای داستان های متعدد در هر شش دفتر، علاوه بر این که به ‏انواع فراست پرداخته ‏است؛ برای فراست درجاتی قائل شده و معتقد است که ‏مراتب فراست با مراتب سلوک در ارتباط است و سالک با استمداد از اولیا و تمسّک به عشق الهی می تواند موانع فراست را از پیش پای خود بردارد و به ‏مقامات والای عرفانی و نیروهای خارق عادت مجهّز شود.