توحید از دیدگاه مولانا

مولوی هنرمند است، هنرمند نقش آفرینی که اشعارش عموماً دری به سرزمین اسرار الهی می گشاید مخصوصاً ‌مثنوی شریف او، تفسیر باطنی و عرفانی از کلام الهی است که کلام خدا را در اثنای سخنان خویش، به قصد تیمن و تبرک ذکر می‌کند و سخنان خویش را با آن آیه‌های روشن زینت می دهد، این اثر کتاب خداشناسی و گنجینه‌ای معنوی است که به طرز مرموزی انسان را از قعر به اوج می‌کشاند و وجودش را ارتقا می‌دهد. مثنوی رودی است که به اقیانوس حقیقت می‌پیوندد و آفتاب عالم تاب باری تعالی همواره در آن طالع است، کتاب توحید است؛ زیرا تمام مسائلی که در آن مطرح می‌شود به نوعی به توحید و یکتاپرستی ختم می‌شود و یگانگی ذات خدا را فریاد می‌کند. مولوی زیبایی‌های موجود در جهان را ابزاری بسیار ساده و درخور فهم بر یگانگی ذات احدیت می‌داند و این زیبایی‌ها را بیشتر در وجود انسان می‌بیند که تمام ابعاد وجودی او، سراسر هنر و زیبایی و نقشی بی نظیر از نقاشی بی نظیر و آیینة تمام نمای هستی ‌است. پژوهش حاضر با روش تحلیلی- توصیفی و استفاده از منابع کتابخانه‌ای، ابتدا توحید و انواع آن را به صورت اجمالی معرفی کرده و سپس این مباحث را از دیدگاه مولانا مورد بررسی قرار است. نتیجة پژوهش نشان می دهد که در این اثر توحید در راس موضوعات دیگر قرار گرفته است و تمام مسائل به نوعی زیر مجموعة توحید و در سایة آن مطرح شده اند؛ زیرا مولوی تنها خداوند را واجب الوجود می-داند و بقیة کائنات در حکم ممکن الوجود و مخلوق حق هستند.