تبیین جایگاه هوش معنوی در مثنوی معنوی

هوش معنوی، کاربرد معنویّت برای پاسخ گویی به نیازهای ذهنی و پرسش های بنیادین هستی شناسانه ی انسان است که بر پایة عقاید دینی به کار گرفته می شود و نقش اساسی در تامین سلامت روانی و هدفمند کردن زندگی دارد. مثنوی مولوی، به عنوان مهم ترین منبع منظوم عرفانی در ادب فارسی، سرشار از مولفه های هوش معنوی است که شناسایی و تامل در آن ها می تواند سالکان را در مسیر رسیدن به مقصد راهبر باشد و مخاطبان عام نیز با استفاده از جنبه های تعلیمی آن، به آرامش درونی برسند؛ به همین دلیل بررسی هوش معنوی در مثنوی معنوی ضرورت فراوانی دارد. در مطالعة حاضر تلاش شده است به تبیین مفهوم و مولفه های هوش معنوی در مثنوی مولوی پرداخته و با استفاده از قرآن و دیدگاه-های روان شناسان، مورد دقت و بررسی قرار گیرد. کاربرد مولفه های هوش معنوی در مثنوی معنوی بیانگر این است که مولوی پاسخی متناسب با درک خود، نسبت به خدا و هستی یافته، و با اعتقاد به خدای آفریننده، مخاطب را به زیبانگری و آرامش دعوت کرده است. مولفه های هوش معنوی در مثنوی معنوی، منطبق با آموزه های دین اسلام، به ویژه قرآن است؛ لذا ره آوردِ وحی الهی برای پرورش جان مولوی و تعالی بخشیدن به او جهت شکوفایی قابلیت و توانایی ها در درک امور فرا مادی است.