تحلیل ساختاری داستان شیر و نخجیران مثنوی

داستان شیر و نخجیران یکی از داستان‏های مشهور مثنوی مولاناست که به دلیل اشتمال بر گفتگوهای مختلف و طولانی بین شخصیت‏های داستانی و هم چنین فضای نمادین و ساختار و طرح داستانی آن مورد توجه نگارنده قرار گرفته ‏است. در واقع این عناصر ساختاری و گفتگوهای به‏کار رفته بین شخصیت‏ها عاملی است که‏از یک طرف باعث گسترش طرح داستانی می شود و از طرف دیگر با پردازش شخصیت‏های داستانی، آن‏ها را به خواننده ‏معرفی ‏می‏کند و با تحلیل آنها، می توان هم جنبه‏های پنهان شخصیت‏های داستان را کشف کرد و هم با هنر داستان سرایی مولانا آشنا شد و این که چگونه و با چه هدفی از این عنصر داستانی استفاده کرده ‏است. در این پژوهش برآنیم تا ساختار داستان‌ شیر و نخجیران مثنوی را از لحاظ عناصر داستانی مختلف بررسی و تحلیل کنیم و به همراه شواهد شعری ارائه‏ دهیم. اینکه ‏آیا این داستان، انسجام ساختاری دارد؟ یا این که ویژگی‌ها و عناصر داستانی به کار رفته در آن کدامند؟ و آیا سبک داستانی مولانا قابل مقایسه با سبک‏های داستان‏نویسی امروزی است؟ سوالاتی هستند که با این پژوهش در پی پاسخ‏گویی به آنها هستیم.