عشق و تاثیر آن در یگانگی و بیگانگی از منظر مولوی

تحقیق در تاثیر عشق بر یگانگی و بیگانگی از منظر مولوی با عنایت به اهمیت موضوع ضروری می‌نمود، با این که محقّقان بزرگ متعدّدی کتب و مقالات فراوانی دربارة مولوی تالیف کرده اند؛ امّا نیاز به پژوهش حاضر در این زمینه از منظر مولوی احساس می‌شد. ما در این مقاله با مراجعه به آثار مولوی از قبیل مثنوی، دیوان شمس، فیه ما فیه، غیره؛ با استفاده از مبانی نظری قرآن کریم و کتب معارف دیگر و مراجعه به سایر منابع به بررسی و تحقیق پرداختیم؛ در نتیجه تاثیر معنی‌دار عشق در بیگانگی و یگانگی از منظر مولوی ملموس و مبرهن گشت. مولوی منشا، سرچشمة یگانگی و علت منشا هستی را معشوق حقیقی یعنی حضرت حق می‌داند. از منظر او عشق حقیقی فقط برای خداست. کسانی که در آن جهت قدم برمی‌دارند به دریای یگانگی او می‌پیوندند، جاودانه می‌شوند و هر چیزی به هر نحوی که مانع از طی این راه گردد بیگانه محسوب می‌شود حتی اگر خود وجود انسان باشد. عشق خود با عنایت به معنی آن، در درون خود بیگانگی و یگانگی را دارد از طرفی جسم عاشق را رنجورتر و رخسارش را زردتر می‌کند یعنی او را بیگانه‌اش می‌داند و از جهت دیگر برای جان و روحش به عنوان قوت جان‌فزا او را به یگانگی معشوق رهنمون می‌گردد. در این مقاله یگانگی و بیگانگی از منظر مولانا به پنج محور مهم که دارای برجستگی خاصی هستند تقسیم می‌شود. با شیوة تحلیل محتوایی ضمن بررسی این مساله به معنی‌دار بودن این فرضیه که عشق از منظر مولوی در یگانگی و بیگانگی تاثیر فراوانی دارد به نتیجه مطلوبی رسیده و به سوال فرضیه پاسخ لازم را داده شده است.