معنای زندگی از دیدگاه مولانا و ویکتور فرانکل

پرسش از معنای زندگی همواره از مهم ترین پرسش های فلسفی و به طور کل حوزه تفکر بوده-است؛ اما امروزه سوال از معنای زندگی بیش از گذشته مورد توجه و اهمیت قرار گرفته است. به همین دلیل بسیای از متفکران حوزه های فلسفه، اخلاق و روان شناسی به بحث و ارائه نظریاتی در این باب پرداخته اند. از همین رو پژوهش حاضر با مروری جامع بر آراء دو تن از متفکران برجسته حوزة عرفان و روان شناسی به تببین بیشتر این موضوع می پردازد. مولانا شاعر و عارف بزرگ ایرانی از بنام ترین عرفای دنیا در اثر ماندگار خود مثنوی معنوی معنا را امری واقعی دانسته و تنها معنا و هدف والای زندگی انسان را عشق به خداوند و وصول به وی دانسته است. در مقابل ویکتور فرانکل از روان شناسان معاصر که بنیان گذار مکتب معنادرمانی است نیز معنا را امری واقعی و مکشوف دانسته و تلاش کرده است تا به ما بیاموزد که در پس هر اتفاق و مشکلی در جستجوی معنایی باشیم تا از پوچی و نا امیدی در امان بمانیم. هر دو متفکر با زبانی اندک متفاوت بر این باورند که معناداری و بی معنایی بستگی به نگرش انسان به زندگی دارد.