ارتباط بین وجود اتو آنتی بادی علیه سلولهای جزیره و نیاز به انسولین درمانی در بیماران مبتلا به دیابت اتوایمننهفته در بالغین

هدف: در مطالعه حاضر تفاوت بین نیاز به انسولین درمانی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 کلاسیک و مبتلایان به دیابت اتوایمن بالغین که دارای آنتی بادی علیه سلولهای جزیره ( ica ) هستند، بررسی شده است. روش مطالعه: این مطالعه مقطعی روی 384 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 در شهرستان بیرجند انجام شد. نمونه گیری بصورت سیستماتیک انجام گرفت. اطلاعات دموگرافیک و نوع درمان بیماران توسط پرسشنامه جمع آوری گردید. قند خون ناشتا ( fbg) با استفاده از روش کالریمتری، سطح پپتید c و میزان ica به روش الیزا تعیین گردید. تفسیر داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss انجام گرفت و p<0.05 از نظر آماری معنی دار تلقی شد. نتایج: میانگین سن افراد شرکت کننده برابر 51 / 8 ± 33 / 52 بود. شیوع ica در جمعیت مورد مطالعه 30 / 1 % 5(نفر از384 بیمار) گزارش شد. بین میانگین fbg بیماران اتوایمن و غیر اتوایمن تفاوت معنی داری مشاهده نشد (p=0.282) .ولی تفاوت میزان پپتید c معنی دار بود (0.006= p) و در افراد + ica ( 0.73±0.37) پایین از سایر بیماران( 1.311±0.47 ) بود. 80 % بیماران اتوایمن برای درمان نیاز به انسولین درمانی داشتند، ولی در بیماران غیراتوایمن نرخ درمان با انسولین 31.7 % بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد بیماران +ica در مقایسه با بیماران دیابتی نوع 2 برای درمان خود وابستگی بیشتری به انسولین دارند. کمتر بودن میزان پپتید c در بیماران +ica نسبت به سایرین، نشانه تخریب بیشتر سلولهای β در بیماران اتوایمن نهفته است که منجر به نیاز به انسولین درمانی سریعتر میشود. بنابراین غربالگری بیماران دیابتی نوع 2 برای شناسایی دیابت اتوایمن نهفته در بالغین پیشنهاد می شود.