اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان

یکی از عمده ترین برنامه ریزی های سازمانی، برنامه ریزی منابع انسانی است. عامل مهم برای وجود برنامه ریزی منابع انسانی، برنامه ریزی جهت نیل به نیاز های مهارتی، آموزشی و در نهایت بهسازی منابع انسانی است.آموزش و بهسازی منابع انسانی به تلاش برنامه ریزی شده سازمان برای تسهیل یادگیری قابلیت های مرتبط شغلی کارمندان می پردازد .آموزشو بهسازی ، تجربه ای است مبنی بر یادگیری، که به منظور ایجاد تغییر نسبتا ماندگار در فرد صورت می گیرد تا وی بتواند خود را برای انجام کار بهبود بخشد. محققان در طی چند سال گذشته اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان را بررسی و مدلهای مختلفی را برای بهبود آموزش و بهسازی کارکنان طراحی نموده اند. هدف اولیه از این مقاله گردآوری و بررسی دیدگاههای مختلف از اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان می باشد. این مقاله استدلالی بوده و بر پایه تجزیه و تحلیل و ترکیب و تلفیق ادبیات اخلاق زیستی، آموزش و بهسازی کارکنان استوار میباشد. یافته های این تحقیق نشان میدهد، با وجود طیف وسیع و تکراری تحقیقات و مطالعاتی که به بررسی اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان پرداخته و میپردازند، هنوز هم حوزه هایی می توانند ارزشمند برای بررسی اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان باشند. این تحقیق با بهره گیری از ادبیات اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان و تحقیقات تجربی گذشته به سازمان ها در فهم اخلاق زیستی در آموزش و بهسازی کارکنان کمک نموده است.