آموزش هنر و نقش اصلاحی آن در رفتارهای فردی و اجتماعی

بسیاری از فلاسفه و هنرمندان آراء متفاوتی در تعریف مفهوم و چیستی هنر عرضه داشتند. اما در مجموع میتوان گفت آنچه درانسان حس زیبایی را بیدار می کند، می تواند تعریف مناسبی برای هنر باشد، که به نظر فلاسفه نزدیک تر است .هنر در شرق وغرب تعاریف متفاوتی دارد و در هر منطقه نیز بسته به ایدئولوژی، ساختار فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی آنجا، چهره ای نو بخودمیگیرد. اما در شرق، هنر با زیبایی و مباحث عرفانی و معنوی پیوند دارد. از این رو جامعه، هنرمندان را به لحاظ اخالقی و اجتماعیجزء گروه های متعالی بشمار آورده و افکار و خط مشی ایشان را الگویی برای تعالی روح و اخلاق می داند. در این مقاله سعی شدهبه این سوال پاسخ داده شود که: پیوستگی هنر و اخالق، تنها به دلیل ویژگی های شخصیتی و اندیشه ی عرفانی هنرمندان است؟یا تعالیم رفتاری آموخته شده در روند تولید محصوالت متنوع هنری، خود نیز در اصالح و تعدیل افکار و رفتار هنرمند دخیل هستند؟این تحقیق به شیوه توصیفی -تحلیلی صورت پذیرفته و روش جمع آوری مطالب بصورت کتابخانه ای بوده است .در نهایت به ایننتیجه رسیدیم که : هنرمند عالوه بر نوع نگاه عرفانی و فلسفی خود، به منظور اجرای صحیح و بی عیب و نقص یک اثر، نیاز بهتمرکز و تسلط به افکار، امید به آینده، تفکر عمیق، حفظ حرمت و جلب رضایت مخاطب و ...دارد که دستیابی به هر کدام از آنهامستلزم تعلیم دیدن از مدرسانی کارآزموده و تکرار و تمرین دراز مدت است .این تعالیم و تمارین، شفافیت افکار، تلطیف گفتار و وقاردر رفتار را به ارمغان می آورد.