استفاده از رویکرد نوآوری اجتماعی در فرآیند پیاده‌سازی الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت

با توجه به اینکه دولت‌ها به تنهایی توانایی حل مسائل و مشکلات جوامع را ندارند و از طرف دیگر، انسان موجودی اجتماعی است و سرمایه اجتماعی (که شاخص‌های متعددی نظیر اعتماد، مشارکت، همدلی، انسجام اجتماعی، مسئولیت‌پذیری و نظایر آن دارد) نقش مهمی در پیشرفت جوامع بشری دارد، بنابراین می‌توان از ظرفیت نوآوری اجتماعی برای حل مسائل و مشکلات اجتماعی استفاده کرد. طبق تعریف آقای دکتر اباذر اشتری، نوآوری اجتماعی، مجموعه فعالیت‌ها و اقدامات جدیدی هستند که پاسخ‌هایی بهتر و اثربخش‌تر برای مشکلات اجتماعیِ حداقل یک قشر از جامعه، فراهم می‌کنند (این امر، از طریق فرآیندهای اجتماعی در قالب ارزش‌ها و هنجارهای بومی، به عبارتی، ایجاد روابط اجتماعی بین گروه‌های مختلف که در حل مشکل مورد نظر ذی‌نفع هستند، جلب مشارکت و توانمندسازی آنها، صورت می‌پذیرد). بنابراین از ظرفیت نوآوری اجتماعی و سازوکارهای آن می‌توان برای جلب و جذب مشارکت مردم در راستای حل بخشی از مشکلات جامعه استفاده کرد. خوشبختانه تعدادی از تدابیر مندرج در سند الگوی اسلامی ایران پیشرفت با حوزه نوآوری اجتماعی مرتبط هستند نظیر تدابیر شماره 3، 4، 8، 10، 11، 14، 18، 23، 28، 45، 46، 48 و 52. انتظار می‌رود که با رشد آگاهی عمومی و دادن آزادی عمل بیشتر به مردم و فراهم کردن بستر مناسب برای رشد نهادهای مدنی (نظیر تشکل‌ها و سازمان‌های مردم‌نهاد) و همچنین استفاده مناسب‌تر از ظرفیت موسسات خیریه و نیکوکاری، هیئت‌های مذهبی و کانون‌های بسیج مستقر در پایگاه‌های مساجد زمینه بسیج اجتماعی و رشد اقدامات عملی در حوزه نوآوری‌های اجتماعی فراهم شود تا هم به پیاده‌سازی تدابیر الگوی اسلامی- ایرانی پیشرفت کمک و هم سرمایه اجتماعی تقویت و هم بخشی از مشکلات مردم از این طریق مرتفع شود.