دیپلماسی و مرجعیت علمی در افق سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

در واقعیت مرجعیت علمی یک نوع سلطنت علمی محسوب می‌شود و به این معنا است که یک فرد، یک دانشگاه، یک کشور مورد استناد علمی ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی قرار می‌گیرد. اساس مرجعیت علمی‌توانایی در کشف‌های بزرگ و بکر است که نظریه‌های آن را منتشر می‌کند. کشف و نشر گوهر اصلی دانش است. اگر سلطنت علمی حاصل شود سایر امور کشورداری تسهیل و رفاه مردم تامین خواهد شد. یکی از مسیرهای دستیابی به مرجعیت علمی، دیپلماسی علمی است. دیپلماسی علمی، به استفاده از همکاری‌های علمی بین کشورها برای رسیدگی به مشکلات مشترک و ایجاد مشارکت‌های سازنده بین‌المللی بر مبنای خرد، علم، نوآوری، فناوری، سبک زندگی برای مقابله با معضلات ملی و جهانی مانند تغییرات آب و هوا یا بیماری‌های همه‌گیر جهانی اختصاص دارد. از آنجا که در فراز دوم افق سند الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت، قرار گرفتن در میان پنج کشور پیشرو جهان در توسعه اندیشه، دانش، نوآوری و فناوری در نظر گرفته شده است، هدف از این مطالعه، تمرکز بر مرجعیت علمی با استخراج مولفه‌های ناظر بر دیپلماسی علمی است. بدیهی است احصا این مولفه‌ها به شاخص‌سازی به منظور پایش اجرای قوانین، سیاست‌ها و برنامه‌های مورد نیاز مربوط به این حوزه کمک خواهد کرد. این پژوهش کیفی با استفاده از راهبرد فراترکیب انجام می‌شود. به دیگر سخن، پس از جست‌وجوی کلیدواژه‌های تخصصی این پژوهش در پایگاه‌های معتبر ملی و بین‌المللی در بازه زمانی 20 ساله 1380 تا1400 (و یا 2000 تا 2021 میلادی)، مولفه‌های دیپلماسی علمی دسته‌بندی خواهد شد.