مبانی روان‌شناختی و ضرورت‌های اجتماعی فرزندآوری و فرزندپروری با نگاه الگوی اسلامی ایرانی پیشرفت

فرزند هبه‌ای از خالق زوج‌آفرین است، فرزندآوری الزامی نیست، اما، فرزندپروری ضرورت اجتناب‌ناپذیر است. فرزندآوری نه مایه تفاخر است و نه بهانه برتری‌طلبی، اما فرزندپروری و فراهم کردن بایسته‌ترین بستر برای رشد و شکوفایی شخصیت فرزند رسالت خطیر و تلاش ارزشمند و ماندگار است. همه ما دوست داریم فرزند یا فرزندانی سالم، هوشمند، عاقل، خلاق، پرنشاط و صالح داشته باشیم. فرزندان عاقل و صالح از بارزترین نعمت‌های هستی است. فرزند ، زیباترین و بایسته‌ترین حلقه وصل نسل‌ها است، نسل پویا و جمعیت سالم و هوشمند و توانا سرمایه بی‌بدیل هر جامعه و از شاخص‌های اقتدار ملی است. خانواده دو رکن اساسی دارد، زن/مادر و شوهر/پدر، خانواده به مثابه باغ پرطراوتی است که در آن زن/مادر باغبان دل‌آرام و آرامش‌بخش است و شوهر/پدر، سنگربان خانواده، امنیت‌آفرین این باغ و حمایتگر همیشه باغبان زندگی (همسر) است، و باید باشد! و فرزندان- اگر باشند- گل‌ها و میوه‌های این باغ هستند، خانواده بوستان آرامش و دانشگاه فرزندپروری در قامت و شاکله عروس/داماد دل آرام و آرامشگر است. مطلوب‌ترین موقعیت فرزندآوری زمانی است که زن و شوهر از بیشترین آمادگی شناختی و روانی، بالاترین رضامندی زوجیت و از سلامت و آمادگی زیستی فوق‌العاده‌ای برخوردار باشند، در این مهم، سن زیستی و روانی و نشاط معنوی همسران، به ویژه خانم‌ها، مهم‌تر از سن شناسنامه‌ای ایشان است. شایسته و بایسته است، زمان انعقاد نطفه، آغاز رویش جوانه وجود فرزند هنگامه بهار باشد، به گونه‌ای که بیشترین روزهای سه ماهه دوم بارداری مادر در فصل تابستان واقع شود، جنین در سه ماهه دوم حیات قبل از تولد خود، به دلیل کنش‌های ذهنی و فعالیت‌های حرکتی انرژی زیادی مصرف می‌کند و به طور فوق‌العاده‌ای به اکسیژن پاک نیاز دارد و ایام تابستان بهترین زمان در تحقق این نیاز حیاتی است. بدون تردید، نشاط معنوی همسران، احساس زیبای عرفانی، دعا و نیایش ایشان قبل از انعقاد نطفه در سلامت و پویایی جوانه وجود فرزند موثر می‌باشد. برای تحقق بخشیدن به رسالت خطیر فرزندپروری، بایسته مطلوب و نگاه عقلانی آن است که فرزندانمان را برای فردا آماده کنیم. شایسته آن است که کودک و نوجوان امروزمان را برای حسن ایفای اصلی‌ترین، خطیرترین، سرنوشت‌سازترین نقش و جایگاه فردای آنان آماده کنیم. همین است که علی علیه السلام می‌فرمایند: فرزندان خود را برای تحقق خواسته‌های امروزتان الزام نکنید، آنان متعلق به زمانی غیر از زمان شما هستند . فرزندانتان را برای موقعیت‌ها، نقش‌ها و رسالت‌های فردای آنان آماده کنید. یادمان باشد، فرزندانمان چند صباحی بیشتر با هم نخواهند بود، ما فرزندانمان را دوست داریم، آنها نیز ما را دوست دارند. ولی برای همیشه متعلق به ما نخواهند بود. یادمان باشد، فرزندان ما، برای حیات فردای خود اندیشه دیگری دارند، پس بایسته است به فرزندان خود کمک کنیم تا برای ایستادن در جایگاه‌های آینده‌شان آماده شوند. در این مهم یقیناً مهم‌ترین، خطیرترین، آرامش‌بخش‌ترین، سرنوشت‌سازترین، جایگاه فردای فرزندانمان، حسن ایفای نقش و رسالت همسری و پدری/ مادری است. بهتر آن است که برای آفرینش یک بستر مطلوب‌تر بیتی برای فرزندان خردسال، نوجوان، خانه امان را به مدرسه و دانشگاه عروس/ داماد، همسر پروری تبدیل کنیم. یادمان باشد که خالق زوج‌آفرین همه مخلوقات خود را با قابلیت زوجیت می‌آفریند. در این دانشگاه فراگیران کنجکاو فرزندان هستند و مربیان و استادان پر صلابت، پدرها و مادرهای فهیم می‌باشند. بهترین و اثربخش‌ترین یادگیری‌ها، یادگیری مشاهده‌ای، مستقیم و غیرمستقیم است.