بررسی شیوه های بازیگری در هنر قصه گویی تصویری پرده خوانی

هنر سنتی پرده‌خوانی تنها هنر قصه‌گو تصویری و نمایشی ایران محسوب می‌شود که سابقه‌ای طولانی در هنر و فرهنگ ایران دارد. این هنر سنتی با ارزش ترکیبی از سه هنر بازیگری، نقاشی و داستان است. در میان این سه عنصر؛ بازیگری که توسط پرده‌خوان انجام می‌شود، عنصر اصلی این هنر محسوب شده و نقش اصلی در جذب مخاطب و برپایی این آیین و هنرنمایشی دارد. عنصری که در پژوهش‌های صورت گرفته در خصوص هنر پرده‌خوانی یا اصلاً به آن پرداخته نشده و یا کمتر موردتوجه و بررسی بوده است. موضوعی که در این پژوهش به آن پرداخته‌شده است و پژوهشگر در این مقاله سعی کرده به این سوال پاسخ دهد که شیوه‌های رایج واصلی بازیگری در پرده‌خوانی چیست و چگونه است؟ و به این منظور از روش تحقیق موردکاوی که ماهیت تبیینی، توصیفی و اکتشافی دارد، استفاده‌ شده است. بررسی و تجزیه و تحلیل اطلاعات گردآوری‌شده نشان می‌دهد که شیوه‌های بازیگری درونی و بازیگری بیرونی مورد استفاده در این هنر سنتی، که توسط پرده‌خوانان ایرانی اجرا می‌شود، سال‌ها و چه‌بسا قرن‌ها قبل از نظریه‌پردازی شدن توسط استانیسلاوسکی و شاگرد او وسوالد میرهولد در قالب نظریه‌های بازیگری واقع‌گرا و همچنین نظریه بیومکانیک در تئاتر غرب، در هنر پرده‌خوانی ایران وجود داشته و به عنوان یک عنصر کلیدی در هنر پرده‌خوانی سنتی ایران از گذشته‌های دور، برای ارتباط پرده‌خوان با مخاطبانش مورداستفاده بوده است. علاوه بر این، این پژوهش نشان می دهد، هنر پرده‌خوانی برخلاف تصور بسیاری که آن را هنری سنتی و مربوط به گذشته می‌دانند، برعکس در صورت شناخت و درک عمیق قابلیت‌های آن به ویژه در حوزه بازیگری، ظرفیت و امکان به‌روز شدن و چه‌بسا رونق مجدد را دارد، ظرفیت و امکان ذاتی که این هنر را طی قرن‌ها تا به امروز سر پا وزنده نگه داشته است و می‌تواند الهام‌بخش سایر هنرها به خصوص هنرهای نمایشی باشد.