انسان وجودگرا از منظر سارتر مطالعه تطبیقی بن مایه های اگزیستانسیالیستی در نمایشنامه فاووست گوته و فاووست پسوآ

مقاله ی حاضر که به روشی کیفی و توصیفی- تحلیلی بوده، با مقایسه دیدگاه فیلسوف و نمایشنامه نویس آلمانی، ولفگانگ-گوته در نمایشنامه فاووست و نویسنده ی پرتغالی، فرناندو پسوآ، در اثری به همین نام، می کوشد تا شباهت ها و تفاوت های فکری دو نویسنده را که به نظر «وجودگرایانه» است، نشان دهد. رویکرد ژان پل سارتر نسبت به وجودگرایی و تفکر خاص او در هر دو نمایشنامه فاووست بررسی شد. بررسی تطبیقی دو اثر از آن جایی ضروری می نماید که به بهانه مقایسه می توان به منشاء ارتباط های فکری دو نویسنده پرداخت و راه و روش شخصی هرکدام از آن ها را به رغم وجود اندیشه ای مشترک بررسی کرد. هدف ما در پژوهش آن است که ببینیم خوانش وجودگرایانه در هر دو نمایشنامه تا چه حد امکان پذیر است و در این راستا به این پرسش پاسخ خواهیم داد که بن مایه های وجودگرایانه تا چه میزان در هر دو نمایشنامه یافت می شوند؟ یافته ها نشان می دهد که فاوست با شیوه ای وجودگرایانه، پس از آگاهی از موقعیت خویش، آزادانه سرنوشتش را به دست گرفته و با طرح های خود، ماهیتش را شکل می بخشد. او تسلیم شرایط جبری نشده و با انتخاب و عمل و با انکار پروردگارش به پیش می رود. همچنین مضامینی از قبیل هستی، طرح، آزادی، عمل، انتخاب و مرگ، به عنوان شاخص ترین بن مایه های مورد استفاده در دو اثر بودند. فاووست در اثر گوته، از میزان دیالوگ بالا و پرحجمی استفاده می کند. تنها در بعضی قسمت ها که کاملاً درونی و مربوط به مسائل وجدانی اش می شوند از تک گویی استفاده می کند. این در حالی ست که فاووست پسوآ اکثرا بر روی تک گویی بنا شده است.