جرم سرقت در قانون مجازات جرایم نیروهای مسلح ایران

جرم سرقت از جمله جرایم مهم علیه اموال و مالکیت اشخاص است که از همان ابتدای پیدایش مفهوم آن مالکیت در میان جوامع بشری مبتلا بوده و معمولا مجازات سختی هم برای مرتکبین آن در جوامع قبایل و ادیان مختلف علی الخصوص دین اسلام پیش بینی شده است . جرم سرقت به لحاظ وسیله، زمان و کیفیت ارتکاب به اقسام مختلفی قابل تقسیم است، که مهم ترین و خطر ناک ترین آن جرم سرقت مسلحانه می باشد، استفاده از ابزاری به نام سلاح شرط اصلی برای وقوع جرم مزبور محسوب می شود.در خصوص مبانی جرم انگاری سرقت های مسلحانه باید بگوئیم که، با توجه به این که قوانین جزایی ایران با اقتباس از قوانین جزایی اسلام است فلذا مبنای جرم انگاری بیشتر دفاع از مال و مالکیت اشخاص بوده که نتیجه آن حمایت از نظم عمومی،رعایت عدالت و حمایت از بزه دیده می باشد .با توجه به اصلاح قانون مجازات اسلامی مصوب 1375 ضروری بنظر می رسد که نسبت به بررسی جرم سرقت مسلحانه در این قانون اقدام شود ، بر اساس ماده 281«قانون مجازات اسلامی» مصوب سال 1392، که جایگزین ماده 185«قانون مجازات اسلامی» مصوب سال 1370، شده است راهزنان، سارقان و قاچاقچیانی که دست به سلاح ببرند و موجب سلب امنیت مردم و راه ها شوند محاربند»به نظر می رسد که این ماده شامل کلیه افرادی نیز خواهد شد که در اجرای یک طرح مشترک وهماهنگ در باندهای سرقت، راهزنی و قاچاق مسلحانه شرکت دارند، هر چند که تنها تعدادی از افراد باند در صحنه عملیات دست به سلاح برده باشند.این تحقیق مطابق با شیوه اغلب رشته های علوم انسانی توصیفی و تحلیلی می باشد، با توجه به سوالات و فرضیات مطرح شده در پایان چنین می توان نتیجه گیری نمود که سرقت‌های مشدد با توجه به ویژگی های زمانی و مکانی یا نوع مال مسروقه مانند سرقت مقرون‌ به‌ آزار،راهزنی،سرقت مسلحانه شبانه،کیف‌ زنی و جیب‌بری،سرقت از‌ مناطق‌ آسیب دیده، سرقت وسایل و متعلقات‌ تاسیسات‌ عمومی از سرقت های ساده متمایز می گردند .