قواعد عمومی ایقاع در نظام حقوقی ایران

قانون ایران و نویسندگان حقوقی، به قراردادها توجه بیشتری داشته اند به طوری که این امر به مرور زمان باعث ایجاد قواعد عمومی قراردادها به طور مدون شده و در قانون مدنی نیز فصل مستقلی تحت عنوان عقود و معاملات و الزامات به قواعد عمومی قراردادها اختصاص یافته است ولی درخصوص ایقاعات و نقش آنان به طور شایسته توجه چندانی نشده و در قانون مدنی نیز بخش خاص و مستقلی تحت عنوان قواعد عمومی ایقاع تدوین نشده است بلکه به صورت جداگانه و پراکنده درفصلهای مختلف به آن اشاره شده است. لذا قوانین مدوّن ما فاقد نظریه عمومی برای ایقاعات می باشد. مع ذلک ایقاع در روابط اجتماعی افراد و تاثیر آن در حقوق خصوصی و عمومی پوشیده ومسکوت مانده است. نتیجتاً اهمیت و نقش ایقاع در حقوق عینی یا حقوق دینی و یا حقوق خانوادگی، چندان مورد توجه قرار نگرفته که در این مقاله با تکیه بر قوانین ایران ونظریه مشهور فقهای اسلامی، قواعد عمومی ایقاع درنظام حقوقی ایران جمع آوری شده تا ایقاع نیز مانند عقد که قانونگذار توجه ویژه ای نسبت به آن داشته ، نسبت به منسجم ویکپارچه شدن ایقاع هم توجه خاصی داشته باشد.