بررسی نقش پیش بینی کنندگی هموابستگی مادران مبتلا به اختلال خودبیمار پنداری در گرایش به اعتیاد دانش آموزان محدوده سنی 12 تا 18 سال

هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیش بینی کنندگی هموابستگی مادران مبتلا به اختلال خودبیمار پنداری در گرایش به اعتیاد دانش آموزان محدوده سنی 12 تا 18 سال بود. روش پژوهش حاضر از نوع توصیفی بود که با استفاده از روش همبستگی پیرسون در آن سعی شد رابطه بین متغیر هموابستگی دانش آموزان دارای مادر مبتلا به اختلال خودبیمار پنداری به‌عنوان متغیر مستقل و گرایش به اعتیاد به‌عنوان متغیر وابسته با استفاده از ضریب همبستگی کشف گردد و همچنین سعی گردید با استفاده از رگرسیون، رابطه پیش بینی متغیر وابسته بر اساس متغیرهای مستقل تعیین شود. نمونه مورد مطالعه این پژوهش بر اساس جامعه آماری دانش آموزان 12 تا 18 سال دارای مادر مبتلا به اختلال خودبیمار پنداری تعیین شد؛ بدین صورت که ابتدا حجم جامعه (101 نفر) مشخص گردید و سپس با توجه به محدود بودن تعداد اعضای جامعه حجم نمونه نیز (101 نفر) برآورد شد. بنابراین روش نمونه گیری در دسترس بود. جمع آوری داده ها بر اساس پرسشنامه هموابستگی استون برینک (1998) و پرسشنامه گرایش به اعتیاد میرحسامی (1388)، انجام گرفت. تجزیه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه ها از طریق نرم افزار spss در دو بخش توصیفی و استنباطی (همبستگی، رگرسیون و تحلیل واریانس) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد که هم‌وابستگی و مولفه‌های آن (نیاز به کنترل، وابستگی بین فردی، ازخودبیگانگی،گرفتاری) به شکل مثبت و معنی‌داری گرایش به اعتیاد دانش‌آموزان دارای مادر مبتلا به اختلال خودبیمارپنداری را پیش‌بینی می‌کنند. در راستا با ارائه پیشنهادهای کاربردی پیشنهاداتی به شرح ذیل مطرح می گردد: 1. پیشنهاد می شود مراکز مشاوره فعال در سطح مدارس برنامه هایی را با هدف کاهش هموابستگی دانش آموزان دارای مادر مبتلا به اختلال طراحی کنند. مسلما اجرایی کردن این برنامه ها با کاهش سطح هموابستگی این گروه، می تواند انگیزه و همچنین میزان موفقیت تحصیلی این گروه را افزایش داده و بدین شکل کارآمدی تحصیلی شان را تقویت کند و از بروز رفتارهای آسیب زننده پیشگیری نماید. 2. پیشنهاد می شود مراکز مشاوره فعال در سطح مدارس و جامعه پس از شناسایی کودکان یا نوجوانان دارای هموابستگی، برنامه های آموزشی و درمانی را جهت مقابله و کاهش شدت آن طراحی کنند. کاهش هموابستگی در این گروه ضمن تقویت عملکرد تحصیلی آن ها، می تواند امنیت روانی شان را بهبود بخشیده و متعاقبا کارکردشان را در رسیدگی به تکالیف خود در حوزه های مختلف زندگی بهبود ببخشد.