اثربخشی آموزش خودآگاهی بر تغییر نگرش نسبت به آسیب های اجتماعی نوظهور در بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهرکرد

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش خودآگاهی نسبت به آسیب های اجتماعی نوظهور در بین دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهرستان شهرکرد بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه دوم شهر شهرکرد در سال تحصیلی 1400-1399 بود. پس از نمونه گیری در دسترس، تعداد 30 دانش آموز مقطع متوسطه دوم انتخاب شده و بصورت تصادفی در دو گروه (آزمایش و کنترل) قرار گرفتند. گروه آزمایش مداخله آموزش خودآگاهی مرادپور و همکاران (1392) را دریافت کرد؛ گروه کنترل هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سنجش نگرش به آسیب های اجتماعی آقایی و تیمورتاش (1389) بود. مداخله طی 12جلسه 90دقیقه ای در مورد گروه آزمایش اجرا شد و داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیره تحلیل شد. فرضیه ها در سطح (05/0>p) تایید شد. یافته ها حاکی از اثرگذاری مداخله بر مولفه های گرایش به فضای مجازی، گرایش به رفتار پرخطر و اختلال روانی، گرایش به اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی و وضعیت امنیت عمومی در پس آزمون بود (فضای مجازی 257/0eta=، رفتار پرخطر و اختلال روانی 263/0eta=، اعتیاد به مواد و الکل 326/0eta= و امنیت عمومی 387/0eta=)؛ لذا می توان از این مداخله به عنوان مداخله موثر بر کاهش گرایش به فضای مجازی، گرایش به رفتار پرخطر و اختلال روانی، گرایش به اعتیاد به مواد مخدر و مشروبات الکلی و افزایش امنیت عمومی استفاده کرد.