رابطه بین توانمندسازی و رضایت شغلی با بهره‌وری کارکنان شهرداری شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین توانمندسازی و رضایت شغلی با بهره‌وری کارکنان شهرداری شهر تهران بود. روش مورد استفاده در این پژوهش برحسب هدف کاربردی و از نظر گردآوری داده‌ها توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه‌ی کارکنان در شهرداری منطقه 4 شهر تهران که در سال 1400-1399 مشغول به فعالیت بودند، تشکیل می‌داد و از این میان با استفاده از جدول مورگان و روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای، نمونه‌ای به اندازه‌ی 175 نفر انتخاب و پرسشنامه در اختیار آنها قرار گرفت. به منظور گردآوری اطلاعات از سه پرسشنامه استاندارد توانمندسازی اسپیترز(1995)، رضایت شغلی بری‌ فیلد و روث(1951) و پژوهشگر ساخته بهره‌وری کارکنان استفاده شد. به منظور سنجش پایایی‌ها از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که مقدار این ضریب برای هر سه پرسشنامه بالای 0.7 به دست آمد؛ هم‌چنین به منظور سنجش روایی از روایی محتوا استفاده شد که برای این منظور پرسشنامه‌های با تایید متخصصین مربوطه رسید. تجریه و تحلیل اطلاعات به دست آمده از اجرای پرسشنامه‌ها از طریق نرم‌افزار spss 21 در دو بخش توصیفی و استنباطی(همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه) انجام پذیرفت. نتایج تحقیق نشان داد، بین توانمندسازی کارکنان و مولفه های آن شامل احساس معنی‌داری، احساس شایستگی و احساس موثر بودن با بهره‌وری کارکنان رابطه وجود داشت، اما بین مولفه احساس خود تعیینی با بهره وری کارکنان رابطه وجود داشت، اما بین احساس خود تعیینی رابطه وجود نداشت. هم‌چنین، بین رضایت شغلی و مولفه‌های آن شامل توانایی، درک و شناخت شغل، حمایت سازمانی، انگیزش و بازخور با بهره‌وری کارکنان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت.