مقایسه اثربخشی روش‌های تدریس معکوس و هم‌شاگردی بر خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم

هدف این پژوهش، مقایسه اثربخشی روش‌های تدریس معکوس و هم‌شاگردی بر خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم بود. روش پژوهش از نوع طرح‌های نیمه آزمایشی با روش پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش‌آموزان دختر مقطع متوسطه دوم شهر بهبهان در سال تحصیلی 99-1398 بودند. به این ترتیب که از بین مدارس دخترانه متوسطه دوم شهر بهبهان، یک مدرسه به صورت تصادفی انتخاب شد و از بین معلمینی که به صورت داوطلبانه خواهان شرکت در پژوهش بودند، سه معلم انتخاب شد و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایشی روش‌های تدریس معکوس، هم‌شاگردی و گروه کنترل قرار گرفتند. بمنظور گردآوری اطلاعات از پرسشنامه‌ خودکارآمدی تحصیلی جینگ و مورگان (1999) استفاده شد. گروه‌های آزمایشی تحت روش تدریس معکوس و هم‌شاگردی قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله‌ای دریافت نکردند. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج نشان داد، هر دو درمان روش‌های تدریس معکوس و هم‌شاگردی بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم اثربخش بودند (0.01p<) و بین اثربخشی روش‌های تدریس معکوس و هم‌شاگردی بر افزایش خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان دختر متوسطه دوم، تفاوت معناداری وجود نداشت (0.05p>). بنابراین می‌توان از روش‌های تدریس معکوس و هم‌شاگردی در جهت افزایش انگیزش و خودکارآمدی تحصیلی در دانش‌آموزان بهره برد.