تفاوت هزینه استقراض از بانک و بازار سرمایه

در این مقاله قیمت گذاری وام های بانکی نسبت به اوراق قرضه های بازار سرمایه بررسی می شود. در این تجزیه و تحلیل از یک نمونه جدید از وام های تطبیق یافته با سپرده اوراق قرضه از همان شرکت در همان تاریخ استفاده شده است . وام دهندگان پس از محاسبه سنوات ، صرف سهام زیادی نسبت به اعتبار سپرده ضمانت شده با اوراق بهادار بدست می آورند. در نمونه ای از وام-های بامدت تضمین شده به شرکت های غیر سرمایه گذاری، میانگین صرف سهام 140 تا 170 درصد یا تقریباً نیمی از کل سپرده دریافتی است. این اولین شواهد مستقیم از تمایل شرکت ها به پرداخت اعتبار بانکی است و سوالاتی را در مورد ماهیت رقابت در بازار وام ایجاد می کند.دو منبع اولیه اعتبار برای شرکت ها، وام های بانکی خصوصی و اوراق قرضه عمومی است که در بازار منتشر می شوند. مطالعات دانشگاهی تعدادی نظریه در مورد تعامل میان بازارهای سپرده خصوصی و عمومی (به عنوان مثال، دایموند (1991)، راجان (1992)، چمنور و فولغیری(1994)) و شواهد تجربی در مورد تغییرات مقطعی و سری زمانی مقادیر وامها و اوراق قرضه منتشرشده را ارائه می دهد. (به عنوان مثال، فاکندر و پیترسن(2006)، راو و صوفی (2010)، بکر و ایواشینا (2014)). ما اطلاعات کمی در مورد قیمت گذاری وام های بانکی و قیمت نسبی سپرده های خصوصی و عمومی داریم. این مقاله با ارائه شواهد جدید درباره هزینه های نسبی وام و بدهی، این خلا را پر می کند.یافته اصلی این مقاله این است که بانکها پس از محاسبه نرخ بهره ، صرف سهام قابل توجهی نسبت به قیمت ریسک اعتباری ناشی از بازار اوراق قرضه دریافت می کنند. با ساخت یک مجموعه داده جدید متشکل از تسهیلات جدید وام و قیمت بازار ثانویه اوراق قرضه از همان شرکت در همان تاریخ به این یافته رسیدیم. این داده ها امکان مقایسه قیمت گذاری در بازارهای وام و اوراق قرضه را فراهم می کند که تحت تاثیر عوامل قابل مشاهده برای شرکت-زمان نیست. ساختار اولویت بدهی شرکت را با استفاده از هر دو مدل کاهش یافته و مدل های ساختاری ریسک اعتباری در نظر می گیریم.از نگاه ریسک اعتباری، تفاوت اصلی میان وام و اوراق قرضه این است که وام در ورشکستگی ممتاز است. تنها ایالتی که در آن بستانکاران به طور کامل پرداخت نمی شوند نکول می گردد ، بنابراین بازپرداخت های پیش بینی شده به طور پیش فرض تعیین کننده اساسی هزینه اعتبار است. جدول 1 شواهدی از بانک اطلاعاتی بازگشت نهایی شاخص مودی در مورد ورشکستگی شرکت های دارای وام و اوراق قرضه معوق در زمان نکول از سال 1997 تا 2017 ارائه می دهد. متوسط نرخ بازپرداخت وامها 84٪ است، در اکثر موارد وام دهندگان اصل و سود را به خود اختصاص می دهند، در حالی که اوراق قرضه بدون ضمانت به طور متوسط 35٪ بهبود می یابند. این تفاوت در مواجهه با زیان های نکول نشان می دهد که گسترش اعتبار وام باید کوچکتر از گسترش اعتبار اوراق قرضه باشد.