امکان سنجی تحقق مدیریت هماهنگ شهری (مطالعه ی موردی شهر تهران)

مدیریت شهری در ایران در وضعیت کنونی دچار مسائل و مشکلات جدی فراوانی است. تجزیه و تحلیل چالش‌های مدیریت شهری، بیانگر چندگانگی در مدیریت شهری ، تعدد فعالیت های موازی بین سازمانی و در نتیجه نابسامانی و ناهماهنگی ، هدر رفت انرژی و سرمایه ملی ، بی توجهی به عنصر زمان در رویارویی با شهروندان و نارضایتی آن ها است. بنابراین با توجه به گستره امور ، نیاز به رویکردی تازه در مدیریت شهری از سویی دیگر ، لزوم توجه به شهرداری ها به عنوان نهادی محلی و اجرایی و واگذاری اختیارات و وظایف جدید را توجیه کرده است.هدف پژوهش ، مطالعه و بررسی مولفه های مدیریت هماهنگ شهری تهران است؛ بدین منظور ، مولفه‌های مدیریت هماهنگ شهری شناسایی و تبیین شده است؛ در ادامه با بهره گیری از ابزار پرسشنامه این مولفه ها در شهر تهران بررسی شده است. جامعه آماری تحقیق شامل مهمترین دستگاه‌های اجرایی حوزه مدیریت شهری (شورای شهر و شهرداری) است که فعالیت های مشابه و متداخل در حیطه مدیریت شهری انجام می دهند ، که با استفاده از روش‌های رایج نمونه‌گیری حجم نمونه 100 نفر برآورد گردید، که از این میان 85 پرسشنامه بازگشت و در نهایت 60 عدد از این پرسشنامه ها قابل استفاده در تجزیه و تحلیل آماری تشخیص داده شدند. برای تحلیل داده ها از نرم افزار spss استفاده شده است. در پژوهش حاضر ، عوامل موثر بر هماهنگی مدیریت شهری در نمونه موردی کلان‌شهر تهران از طریق دو روش کمی و کیفی شناسایی شدند. یافته های روش کمی که محصول جمع آوری نظرات مدیران و نخبگان اموری شهری است نشان می دهد که سه عامل عدم هماهنگی ، عدم نگرش سیستمی و بی توجهی به حکمرانی شایسته از جمله عوامل موثر بر عدم هماهنگی مدیریت شهری هستند، که از این میان در صورت اصلاح نظام و روابط قدرت میان بازیگران عرصه شهری ، امکان هماهنگی فرایند مدیریت شهر تهران فراهم می شود. یافته های کیفی نیز که محصول مطالعه مرتبط با یکپارچگی و هماهنگی مدیریت شهری تهران هستند ، نشان می دهد که بر اساس عوامل شناسایی شده در بخش مطالعه کمی ، در حال حاضر مدیریت شهری تهران هماهنگ نیست ، راهکارهای اصلی برای رسیدن به این امر شامل ایجاد انسجام ، همپایانی ، هماهنگی ، دیدگاه سیستمی ، تعامل در دستگاه های اجرایی متولی امور شهری و تحقق حکمرانی خوب در سطح شهر تهران است.