بررسی اثر هماهنگی راهبردی عناصر سازمانی بر عملکرد سازمان

مساله تعیین استراتژی‌های عام برای سازمان‌ها از موضوعاتی است که از ابتدای طرح مفهوم مدیریت استراتژیک به آن اشاره شده و همواره تلاش شده است تا بتوان استراتژی‌های کلاسه شده ای برای شرایط مختلف سازمان‌ها ارایه نمود. در این راه بسیاری از دانشمندان علم مدیریت مدل‌ها و الگوهایی را پیشنهاد داده‌اند که برخی از آنها به واسطة انسجام و جامعیت کافی،‌ ماندگار شده و برخی دیگر از این الگوها به فراموشی سپرده شده‌اند.گرچه این مدل‌ها و الگوها، رویکردهای مختلفی به “استراتژی” و “مدیریت استراتژیک” دارند، اما اکثریت قریب به اتفاق آنها می‌کوشند: الف-شیوه‌هایی برای تعیین استراتژی معرفی کنند. ب-استراتژی‌های استانداردشده و عام (ژنریک) که قابل اجرا در بنگاه‌ها و صنایع مختلف است ارایه نمایند. جارتباط این استراتژی‌ها را با ابعاد و شرایط سازمان‌ها بیان کنند. از سه کارکرد فوق، مورد آخر از پویایی و اهمیت خاصی برای سازمان‌ها برخوردار است، چرا که موفقیت اجرای استراتژی را در سازمان تضمین می‌کند. در واقع باید دقت نمود که استراتژی‌های مدون برای سازمان در مرحله اجرای استراتژی چگونه با عناصر سازمان ساختار، فرهنگ و تکنولوژی ارتباط برقرار نماید و چکونه بر آنها اثر گذاشته و از آنها اثر پذیرد. واقعیت این است که در نتیجه به نظر می رسد هماهنگی بین این چهار عنصر سازمانی (یعنی استراتژی، ساختار، فرهنگ و تکنولوژی) می تواند به بهبود عملکرد سازمان کمک کند. این همان موضوعی است که پژوهش گر تلاش می کند در این تحقیق آن را به اثبات برساند. به منظور بیان دقیق و شفاف تر موضوع، پژوهش گر پارامتری با عنوان 'اثر عملکردی' برای نمایش میزان تاثیر هماهنگی این عناصر بر عملکرد سازمان معرفی نموده تا تفهیم مدل آسان تر شود.