بررسی توزیع پارک‌های شهری بر اساس شاخص های دسترسی مکانی به منظور سنجش عدالت فضایی

تحقق عدالت فضایی منوط به وجود تسهیلات شهری و توزیع عادلانه آن‌ها در فضای شهری و دسترسی آسان شهروندان به آن می‌باشد. با بررسی میزان نابرابری‌ها در توزیع خدمات و شناسایی الگوی فضایی بی عدالتی در سطح شهر می‌توان پی برد که کدام یک از خدمات در وضعیت نامناسب‌تری است و بی عدالتی‌ها در کدام بخش و محله شهری تمرکز یافته‌اند. با توجه به عملکرد زیست محیطی، کالبدی و اجتماعی پارک و فضا‌های سبز، در این تحقیق به بررسی میزان پراکنش پارک‌ها و فضا‌های سبز شهر زنجان پرداخته شده است. شاخص دسترسی مکانی با روش حوزه پوشش شناور دو‌مرحله‌ای(2sfca) مبتنی بر عرضه و تقاضا و فاصلة تحت شبکه با استفاده از ماتریس هزینه مبدا- مقصد در سطح بلوک و منطقه، در سیستم اطلاعات جغرافیایی (gis) به دست آمده است. نتایج تجزیه و تحلیل ها نشان داد که در توزیع پارک ها با توجه به مساحت پارکها و همچنین جمعیت بلوکها در سطح شهر نابرابری وجود دارد بدین ترتیب که مرکز و شرق شهر دارای کمبود می‌باشد. منطقه 1 دارای بالاترین میانگین دسترسی 000286/0 و منطقه 3 دارای پایین‌ترین میانگین دسترسی 000113/0 است. در مرکز شهر زنجان می توان این کمبود را به بافت تاریخی و سنتی شهر نسبت داد ولی در شرق شهر که منطقه نسبتاً نوساز و در حال گسترش شهر می باشد، این کمبود قابل توجه است. با در نظر گرفتن اهمیت فضای سبز و پارک، توجه به نتایج برای ارتقاء کیفیت زندگی و افزایش فضای سبز در شهر ضروری است.