بررسی تطبیقی شهادت طلبی در اشعار شیخ احمد وائلی و قیصر امین پور

ادبیات هر ملتی از مولفه هایی شکل می گیرد که در واقع بهترین گزینه و شاخص برای آشنایی با نگرش و جهان بینی آن ملت است و سهم بسزایی در پی ریزی شالوده های فکری آنان دارد. ادبیات شیعه با مضمون شهادت و شهادت طلبی آمیخته است. شعرای عربی زبان و شاعران فارسی در ادوار مختلف به موضوع شهادت و شهادت طلبی پرداختند. در این مقاله، مفهوم شهادت طلبی در اشعار شیخ احمد وائلی و قیصر امین پور با روش تحقیق توصیفی- تحلیلی مورد بررسی قرار می گیرد. بررسی ها نشان داده است. هر دو شاعر به شهادت به عنوان مفهوم الهی توجه کردند. شیخ احمد وائلی به عنوان خطیب و شاعر، سعی کرده است بیشتر از زاویه حماسه و انقلاب و ظلم ستیزی به آن واقعه بنگرد و عاشورا را به عنوان مکتب مبارزه با ظلم و تبعیض و مردم فریبی و کتمان حقایق جلوه دهد. از دیدگاه وائلی، امام حسین (ع) الگویی جاودانه برای مبارزه با ظلم در طول تاریخ است و شهادت ابزاری برای مبارزه با ظلم است. اگر چه هر دو شاعر به شهادت به عنوان نقطه اوج انسان های بزرگ نگاه کردند، اما دیدگاه وائلی بر جوشش دوباره خون جاری شده در صحرای کربلا است و امین پور، شهادت امام حسین را عروج عارفانه به سوی معبود می داند. امین پور شهادت را در جنگ می ستود و شعر او به عنوان گستره ای برای طرح مضامین ادبیات پایداری تلقی می شود. امین پور با وصف شهادت و تمجید از رویکرد شهادت و شهادت طلبی رزمندگان، اعتقادات مذهبی خود را به نمایش می گذارد و همچنان که مفاهیمی از این دست در شعر آغازین سال های جنگ به فراوانی یافت می شود، در شعر رامین پور نیز از بسامدی بالا برخوردار است.