بررسی ارتباط عرفان با طبیعت در شعر فارسی

اشعار فارسی در طول تاریخ ادبیات، تنوع رابطه ی عرفان با طبیعت را در خود متجلی ساخته است. شاعران در اشعار خویش به هر بهانه از عشق مدام خویش بر معشوقی یگانه که جلوه های بی نهایت او را همواره می توان در طبیعت دید، سخن می گویند. عاشقی و راز شیفتگی خویش را نسبت به این معشوق و تجلیات بی نهایت او، به سادگی و با توسل به فلسفه بیان میکنند. در این مقاله برآنیم که تا با بررسی اشعار توصیفی و به روش تحلیلی اشعار را از منظر نگاه عرفانی به طبیعت مورد بررسی قرار دهیم و نگرش های مختلف را از دیدگاه شاعران گذشته و معاصر فارسی نظاره گر باشیم و با عناوینی همچون ؛ توصیف خدا به مثابه توصیف طبیعت، عرفان و نظام هستی به بررسی رویکردهای مختلف عرفان و طبیعت بپردازیم و در پایان با بررسی دو نگاه از سعدی و سپهری به طبیعت شالوده مطالب را بیان کنیم. با این نگرش تغییراتی در توصیف طبیعت در شعر شاهد خواهیم بود که در آن همه پدیده های طبیعت صرف نظر از انتخاب انسان، زیبا و ارزشمندند. این رویکرد می تواند در بهبود رابطه انسان و محیط زیست او تاثیر گذار باشد.