کاوشی در بینامتنیت واژگانی و تصویری در شعر حسین منزوی

بینامتنیت intertexuality تئوری جدید در ادبیات است و تاکید بر این نکته دارد که هیچ متنی مستقل و خودکفا نیست و متون همواره در ارتباط با هم شکل می گیرند. در یک متن می توان صداهای متفاوت و نمودهای متفاوت از متون دیگر را دید. بنابراین هیچ شاعری نمی تواند ادعا کند که رابطه بینامتنی با دیگر متون نداشته است و این رابطه، اجتناب‎ناپذیر است. حسین منزوی از غزلسرایان نوجو و نوآور معاصر است. در غزل منزوی نیز همچون دیگر شاعران نموهای رابطه بینامتنی،آشکار است. در پژوهش حاضر تلاش کردیم تا رابطه بینامتنی منزوی با شاعران گذشته را در ساحت واژگان و تصاویر شعری مورد کاوش و بررسی قرار دهیم. مطالعه ای در این زمینه نشانگر رابطه بینامتنی قابل توجه منزوی با شعر گذشته است. او هم وازگانی را از شاعران بزرگ غزلسرای فارسی و شاعران سنتی گرفته و هم تصاویر پرکاربرد در شعر سنتی را در نتیجه رابطه بینامتنی، در شعر خود وارد کرده است. نتیجه پژوهش ، این مهم را آشکار می سازد. همچنین می توان نتیجه گرفت که غزل منزوی نیز در عین نوگرایی، اجزاء و عناصری از شعر گذشته را با خود دارد.