جلوه های نیایش در شاهنامه فردوسی

چکیدهنیایش به معنی آفرین و تحسین و دعایی است که از روی تضرع و زاری کنند. نیایش مختص زمان ما نیست بلکه از دیرباز و از پیدایش بشر وجود داشته است و مردم به اشکال گوناگون پروردگار خویش را می خواندند و از او یاری می جستند. در این جستار، نگارنده جلوه های گوناگون نیایش را در شاهنامه به روش تحلیل محتوا مورد مطالعه قرار داده است. شاهنامه از شاهکارهای ادب فارسی، موارد نیایشی زیادی را در خود گنجانده است که با اطمینان می توان گفت که آموزه های دینی و اسلامی در آن بی تاثیر نبوده است. در این نوشتار آداب و رسوم دعا و نیایش، پاکی و طهارت قبل از نیایش، نیایش های دسته جمعی، نیایش های هفت روزه و چهل روزه و حالات فرد دعا کننده همراه با نمونه های شعری بیان گردیده است .تمامی شخصیت های شاهنامه در هر جایگاه و مقامی که بودند برای طلب پیروزی و رسیدن به هدف، دست نیاز بر آستان الهی بلند می کردند و از او یاری می خواستند که تمامی این موارد تصاویر زیبایی از نیایش را در شاهنامه به وجود آورده است.