بررسی واژۀ می در اشعار حافظ

شخصیت پردازی، یکی از بارزترین صور خیال در ادبیات فارسی می باشد. حافظ در اشعار خویش با شناخت کافی به طرح شخصیت ها و عناصر در اشعار خود می پردازد. ابعاد روحی و شخصیتی این اشخاص، به مرور شکل می گیرد و در هر غزل با چهره هایی تازه ،از اشیاء و عناصر گوناگون طبیعت بر می خوریم. .این شخصیت بخشی ها اغلب برخاسته از عواملی است و شاعر در آن اهداف خاصی را دنبال می کند. در بین عناصر مشخص، شاعر به شخصیت بخشی به می توجه خاصی دارد و بیشتر به آن پرداخته است. بررسی منشا شخصیت بخشی ها نسبت به می نشان می دهد که حافظ در ورای ظاهر ابیات در مورد می، به دنبال مقاصد دیگریست. در این مقاله، با استفاده از نظریات محققان غربی در بارۀ استعاره و شخصیت بخشی و منشا آن و نیز بررسی اوضاع و احوال سیاسی و اجتماعی عصر شاعر و نیز ویژگی های شخصی خود شاعر، انواع شخصیت بخشی ها نسبت به می و منشا آنها در شعر حافظ، بررسی و تحلیل می گردند. منشاهای شخصیت بخشی در شعر حافظ عبارتند از: تزیین و تصویرگری، بیان قوه تخیل، ضرورت اجتماعی، انتقال فکر و اندیشه، پوشیده گویی، بیان عواطف نسبت به مشخص. منشاهای شخصیت بخشی به می در شعر حافظ عبارتند از: تصویر گری و خیال پردازی، ضرورت اجتماعی و پوشیده گویی، اظهار علاقه و عواطف به مشخص.