انبساط با خداوند (نگاهی سبک شناسانه به مفهوم انبساط در نگاه عرفا)

هر چند زبان در معنی زبان شناسانه و سوسوری آن نقش اصلی در خلاقیت شاعر دارد اما پذیرفتن تعریف سبک به عنوان مبحثی اساسا زبان شناسانه راه ما را جهت ورود به تعریف ماهیت زیبایی شناسانه این پدیده و تعیین رابطه آن با معنی و محتوای اثر هنری سد می کند و امکان قرار دادن سبک را در جای واقعی اش در عرصه تکامل ادبیات از ما می گیرد. از این رو یک کار سبک شناسی اصیل و تمام آن است که در بررسی سبک ها، حوزه های درونی و محتوایی را یک عامل موثر در کنار عوامل زبانی و دستوری و تکنیکی سبک ها به شمار آورد و از طریق آن در شناخت ویژگی های آثار ادبی راه یابد. تجربه انبساط و یا همان احساس صمیمیت و من و تو کردن با خداوند موضوعی است که بسیار کم و به ندرت در ذهن و زبان عرفای اسلامی بازگو شده است؛ به عبارت دیگر اگر نگوییم احساس صمیمیت با خداوند و من و تو کردن با او در مجموعه عرفان اسلامی نوعی تابوشکنی محسوب می شده است، به طور یقین می توان مدعی شد این من و تو کردن ها و این تجربه های انبساط با خداوند قطعا خلاف نُرمِ(norm) فرهنگ عرفانی ما بوده است.از این رودر این مقاله برآنیم تا نگاهی سبک-شناسانه به مفهوم تجربه انبساط با خداوند در زبان عرفا داشته باشیم و به طبقه بندی خصیصه ها و ویژگی های شاخص این مفاهیم بپردازیم.