ساختار طرح روایت در مثنوی روضه الانوار

خواجوی کرمانی مثنوی روضه الانوار را به تقلید از نظامی سروده است. این مثنوی، مشتمل بر دو هزار و سی و شش بیت در حکمت و عرفان است. در هر بخش از این اثر، حکایتی پندآموز برای عبرت مخاطب و تنبّه وی نقل شده است. تحلیل ساحتاری این اثر، الگویی مشایه از نقشهای روایی را نشان می دهد که کارکرد اخلاقی و عرفانی اثر را ثابت می کند. ساختارگرایان نقشگرا مانند پراپ و تودورف با الگوهای متفاوتی، ساختار روایتهای عامیانه را تحلیل کرده اند. الگوی ساختاری هر یک از این منتقدان، محدودیت های خود را دارد و با ساختار حکایتهای عرفانی فارسی انطباق کامل ندارد. این پژوهش با رویکردی توصیفی- تحلیلی با مطالعة دیدگاههای موجود در زمینة نقشهای روایی، دیدگاهی جدید ارائه می دهد تا با ماهیت عرفانی این اثر و ویژگیهای متنی آن هماهنگ باشد؛ همچنین طرح حکایتهای روضه الانوار، با توجه به نقشهای کلیدی ارائه می شود. یافته های پژوهش، ساختار طرح را در حکایتهای روضه الانوار، در دو گروه حکایت و پاره حکایت طبقه بندی می کند و تلاش برای اصلاح و بهبود وضعیت را ژرف ساخت اصلی نقشهای متنوّع روایی می داند.