جلوه اندیشه حافظ شیراز بر اشعار تائب اِوزی

ازخصایص کلام ادبی و هنری اصیل، ویژگی جاودانگی وماندگاری آن است ؛ البته هر اندازه این بیان شعری از ذوق، و علایق و عواطف عمیق تر و به قولی ؛ از من انسانی شاعر سرچشمه گرفته باشد و عمومی تر باشد اثر و ماندگاری آن افزونتر خواهد بود . از ماندگارترین و اثر گذارترین نوع شعر ، شعر عرفانی می باشد که جلوه گاه تمایلات راستین و خواست های عمیق بشری است که از نهانگاه خلوص و ضمیر روشن شاعر آگاه و عاشق جوشیده است . از جمله شاعران بنام و جاودانه ی شعر فارسی حافظ شیرازی است که صاحب اشعار بلند عارفانه و مضامین عالی عرفانی است که بر بسیاری از شعرا و عرفای پس از خود اثر گذاشته و سرمشق بسیاری از آنها قرار گرفته است ؛ از آن جمله شاعر نزدیک به زمان ما شیخ محمد صالح فرزند عبدالرحمان معروف به شیخ محمد صالح فارسی متخلّص به « تائب اِوزی » که در اِوز لارستان فارس به احتمال قوی در سال (1229) قمری متولّد شده است . تائب بسیاری از مضامین و ابیات و مصراع های دیوان حافظ را تضمین نموده است که این امر بیانگر عشق و اشتیاق وی به حافظ است و نیز نمودار و نشان دهنده ی خط و سیر فکری یکسان دو شاعر که دو شاعر دیدگاه مشابه و بسیار نزیکی به هم داشته و به بیان دیگر ؛ در حقیقت اندیشه ی تائب دنباله روی اندیشه ی عرفانی حافظ است. در این گفتار به روش ارجاع کتابخانه ای و بررسی اسناد مکتوب تلاش شده است گوشه ای از مشابهت های فکری و اعتقادی دو شاعر را در دیوان آنها تبیین نموده و تاثیر پذیری تائب از شعر حافظ را با ذکر ابیات و مصاریع به عنوان شاهد مثال ذکر نماییم و با دلایل و شواهد شعری میزان اثر بخشی اندیشه و افکار حافظ بر تائب را آشکار سازیم .