جایگاه و نقش شعر در عصر مشروطیت

با مطالعه تاریخ ادبیات آن چه بیش از هر چیز خود نمایی می کند این است که در طول صدها سال، شعر فارسی گرچه از نظر سبک های ادبی و نوع بیان شاعر، متفاوت است، همواره در یک مسئله اشتراک داشته و آن، وابستگی شعر و شاعر به دربار حاکمان و دور بودن از مردم است. جدا از لطافت و ظرافت شعر فارسی در طول تاریخ، شاهد هستیم که از زمان رودکی، پدر شعر فارسی، تا قرن ها بعد و عصر قاجار، شاعران همواره عافیت طلب بوده و حضور در دربار حاکمان را بر نماینده مردم بودن ترجیح می دادند و همواره در مدح و وصف حالات گوناگون اربابان خود شعر می سرودند و پاداش می گرفتند اما شعر معاصر از دوره مشروطه این ساختار ها را شکست و از درباری بودن به سمت مردمی شدن حرکت کرد. این مقاله نگاهی کلی به خط فکری و درون مایه شعر در دوره مشروطه و دغدغه های اصلی شاعران در این دوره است.