مکتب وقوع، سبک یا واقعیت

با کمی تامل در ایجاد سبک های جدید در زبان فارسی، در می یابیم که برای گذر از یک سبک به سبکی دیگر، نیاز به گذشت زمان دارد و اینکه این نسل کاملاً از دنیا رفته و نسل بعدی جایگزین آنان شده باشد که با توجه به نیاز روز، به این تغییر دست یازند؛ که البته ده ها سال به طول می انجامد تا سبکی جای خود را به سبکی دیگر بدهد. در این میانه برای گذر از یک سبک به سبک دیگر یک سبک میانه بوجود می آید که مختصات میانۀ سبک قبل و بعد از خودش را دارد. مکتب وقوع یکی از این سبک های بینابین است که در قرن دهم شکل گرفت و سبکی میان سبک عراقی و سبک هندی می باشد که بر وقوع گویی تاکید دارد؛ چرا که شعر در آن زمان از واقعیت دور شده بود و نیاز بود تا این تحول صورت پذیرد. مقالۀ پیش روی که به روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، سعی بر آن دارد تا علاوه بر معرفی و بحث و بررسی مکتب وقوع و واسوخت، به این مهم بپردازد که مکتب وقوع، یک سبکی است که همانند دیگر سبک ها در طول تاریخ ادبیات ایران پدیدار شده است یا واقعیتی پنهان جهت نیاز به واقع گرایی در شعر فارسی با توجه به ابتذال سبک عراقی که در زیر بار سنن ادبی در حال فنا بود.