شعر نیما آیینه ی اجتماع

هنر و شعر از دیر باز عصاره ی فکری و معنوی بشر به شمار آمده و اندیشه ی آدمی را در کشف اسرار هستی ، توجه به کیفیت آفرینش ، درک حقیقت ، توصیف زیبایی های طبیعت و بیزاری از زشتی و پلیدی رهنمون بوده است و کلید خزائن معرفت را به دست افکار و عقول سپرده است . شعر همواره در کشاکش سختی ها و مصائب یک جان پناه تسلی بخش بوده و آدمی را به خونسردی و بی اعتنایی به انبوه مشکلات و حوادث دعوت نموده است. علی اسفندیاری معروف به « نیما یوشیج » از شاعران معاصر ایران است که در ایجاد راه و روشی تازه تغییر و تحولی شگرف در سرزمین شعر بوجود آورد و شعر کلاسیک ( سنتی) را که دارای ساختار و طرح ویژه ای از نظر ظاهر و قالب (فرم) و نیز باطن و مفهوم (محتوا) بود دگرگون ساخت . از مهم ترین خصایص ویژه شعر نو ( نیمایی ) بازتاب شرایط و تحولات اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و اقتصادی مردم معاصر و ذکر دردها و رنج های آنان است که نمود چشمگیری در شعر این دوره دارند ؛ شاعر معاصر خود را به عنوان عضوی از جامعه احساس می کند و به ترسیم و تصویر نگاری شعری از زندگی خویش و مردم عادی و شرایط جامعه می پردازد . نیما با سرودن شعرهایی چون هست شب ، وای بر من، خواب زمستانی ، خانواده ی سرباز ، خانه ام ابری است ، محبس و ... احساس و عاطفه اجتماعی خود را به تصویر می کشد او منادی دردها و آلام همنوعان خویش است ؛ به عبارتی، نیما و دیگر شاعران معاصر در قبال ملت خویش وظیفه پیامبری و ارشاد را احساس می کنند . گفتار حاضر به شیوه ی ارجاع کتابخانه ای و مستند به منابع مکتوب ، در پی تحلیل و بررسی اشعار اجتماعی و دیدگاه نیما نسبت به جامعه است تا روشن سازد که شعر نو نیما تحولی اساسی در تجلی و انعکاس شرایط اجتماعی و سیاسی است و هم چنین چگونگی نگرش و اندیشه ی شاعر درباره هستی – زندگی خویش و دیگران - و تاثیر آن بر روحیه شاعر را تبیین می نماید.