سیمای زن در اندیشه و شعر سهراب سپهری

چکیده تصاویری که از « زن » در تاریخ هزار ساله ی ادبیات فارسی ارائه شده است بی گمان یکی از متنوع ترین تصاویری است که برای یک شخصیت در نظر گرفته شده است ، گاه مایه آرامش، گاه معشوقه ای زیبا وگاه مادری مهربان و گاه موجودی عصیان گر. سهراب سپهری شاعری است که دارای احساس لطیف و شاعرانگی بسیار قوی می باشد.مقاله ی حاضر با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و به روش توصیفی و تحلیلی ، جایگاه زن را در اشعار سهراب سپهری بررسی کرده است .نتایج اولیه بیانگر آنست که اصلی ترین و پربسامدترین نمود شخصیت زن در شعر او، همان مفهوم عام زن ومادر است و به جز در مواردی اندک، از زن فقط در حیطه ی یک شخصیت و نوع انسانی سخن می گوید.او اگرچه کاربردهای متنوع و گوناگونی از « زن » در اشعارش ارائه نمی دهد ، اما با تاثیر از ادبیات مشرق زمین و همچنین گنجینه ای از نگاه های شعر سنتی دست به خلاقیت هایی می زند که همگان را به تحسین وا می دارد . زبان بسیار غنی سپهری تنها، گاهی مضمونی به نام زن را در اشعارش به وضوح عرضه می کند اما در اندیشه های فردی و انسانی اش نکاتی را بیان می دارد که بسیار تامل برانگیز است مانند زن زیبای جذامی ، زن شبانه موعود ...