تحلیل استعار‌‌‌ه‌های مکنیه دیوان امامی هروی

امامی هروی ازشاعران برجسته وسرشناس قرن هفتم هجری است که از دیرباز به نوآوری بلاغی معروف است. وی توانسته‌است سنت‌های بلاغی سبک خراسانی را به عراقی پیونددهد. نوآوری‌های بلاغی نقطه قوت شعر امامی و پیچیدگی‌های جنبه بلاغی شعر او از نقاط ضعف آن می‌‌باشد.امامی هروی در صور خیال دیوانش دریچه‌ی تخیّل را به روی تمام پدیده‌ها و موجودات هستی می‌گشاید و از این راه همه موجودات را دارای شعور و ادراک می‌‌بیند و با آن‌ها سخن می‌‌گوید. ارزش تصاویر اشعار وی در پیوند دادن عناصرانتزاعی و مجرد به عناصر محسوس و آفرینش تصاویر بکر و تاثیرگذار است. دراین پژوهش برآنیم با روش توصیفی – تحلیلی به دسته بندی و تحلیل استعاره‌های مکنیّه دیوان امامی‌ هروی بپردازیم،تا ازاین راه سبک و نوع نگاه شاعر را نسبت به جهان و پدیده‌های هستی نشان دهیم. استعاره‌های مکنیّه دیوان این شاعر با توجّه به عناصر سازنده تصویر به گروه‌های مختلفی تقسیم شده‌اند که با شاهد مثال ذکر خواهد شد. انسان‌گرایی یا تشخیص بسامد بالایی در بین استعاره‌ها دارد، سایر استعاره‌ها از جمله حیوان‌انگاری، نبات انگاری و جماد انگاری در مرتبه‌های بعدی قرار می‌‌گیرند که دراین مقال مجال پرداختن به آن‌ها نیست.