اقتباس سینمایی یا داستان پردازی دیداری (با نگاهی کوتاه به داستان رستم و اسفندیار)

از آغاز پیداییِ سینما تا به امروز، همچنان سخن از بده‌بستانِ دو رسانة هنری داستان و سینماست و هماره برای بیشترِ پژوهندگان کاوش و سنجش در این زمینه، گیرا و وسوسه‌انگیز بوده است. در این میان، پژوهشگرانی برآن‌اند ادبیات به فیلم اعتبار و ارزشی ویژه می‌بخشد و فیلم در ادبیات جان و هوایی تازه می‌دمد. ازآنجایی‌که برترین آرمانِ هر اقتباسِ هنری آفرینشگری است، در این جستار در بازنمودِ سویه‌های گونه‌گون در واکاوی اقتباس، بر ساختاری سنجیده با ویژگی بنیادیِ نوآفرینی پافشاری شده است. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی با رویکردی تطبیقی می‌کوشد افزون بر به‌دست دادنِ بیشترِ نگرش‌ها، برای نمونه از شاهنامه که در زمینة دراماتیک و تصویری سرآمد است، اَبَرداستان اسفندیار را در چارچوب ساختارِ سه‌پرده‌ای فیلم‌نامه با یادکردِ ایستگاه‌های دراماتیک در پی‌رنگِ درونی و بیرونی به‌گونه‌ای فشرده بیان کند؛ شناسایی، گزینش و چینشِ ساخت‌مایه‌هایی که اگر در روند اقتباس سینمایی ایران با ساختاری اندام‌وار نهادینه می‌شده، بی‌گمان برایند و کارنامة بهینه‌ای در سینمای میهنی می‌داشته‌ایم.