تجلی ادبیات جنگ و پایداری در اشعار قیصر امین پور

ادبیات مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و جور، یک سرشتی است فطری و ذاتی که از روح خداوندی در کالبد مخلوقات دمیده شده است که انسان آن را به بهترین صورت ممکن نمایان می سازد. از جمله زمینه هایی که انسانها توانسته اند مقاومت و ایستادگی در برابر ظلم و جور زمانه و ظالمین را برای مخاطبین به تصویر بکشند، ادبیات بطور عام و شعر بگونه خاص است که شاعران توانسته اند هنرمندانه احساسات و عواطف صادقانه وجدانی خود را با هنر شعر به تصویر بکشند. شعر مقاومت از دیرباز مورد توجه شاعران و نویسندگان واقع شده است که رساترین شیوه برای مقابله با ظلم و جور زمانه است. و از انجا که شعر و ادبیات آینه تمام نمای ماجراهای زمانه شاعر است ناگزیر نمود مفاهیم مقاومت در اثار و تراوشات شاعرانه امری طبیعی و قابل توقع می نماید. قیصر امین پور شاعری است آگاه و متعهد، بر آمده از خطه ی گرم جنوب که ویرانی شهر دزفول را دیده و جنگ را نیز از نزدیک حس و تجربه کرده است. لذا مقوله ی جنگ را در اشعار دوره ی جوانی وی به خوبی می توان دید. تاثیرمحیط جنگ زده زندگی قیصر، تجربه حضور در جبهه و تعهد اجتماعی او در واکنش به مهم ترین موضوع جامعه موجب شد تا او هنرش را در خدمت انقلاب و ادبیات پایداری قرار دهد. امین پور خالق طولانی ترین شعر جنگ و عالی ترین سروده های انقلاب و دفاع مقدس است. و شعرهای دوران جنگش از نوادر ادبیات جنگ و پایداری آن سال هاست. بررسی مولفه های ادبیات پایداری در آثار قیصر مساله اصلی است. از آنجایی که او با استفاده از شگردهای ادبی مناسب برای بازگویی این مضامین مجالی وسیع یافته است و شعر او به عنوان گستره ای برای طرح مضامین ادبیات پایداری تلقی می شود.در این جستار برآنیم تا با ذکر شاهد مثال به بررسی این مولفه ها در شعر وی بپردازیم