بررسی داستان کوتاه «بوتیمار» بهناز علی‌پور گسکری از منظر مبحث سایه در روانشناسی یونگی

مجموعه داستان «بماند» به قلم بهناز علی‌پور گسکری حاوی 9 داستان کوتاه است که در سال 1388 برای اولین منتشر شد و در سال 1391 نامزد بخش مجموعه داستان جایزة ادبی هوشنگ گلشیری شد. داستان «بوتیمار» یکی از داستان‌های این مجموعه است. «بوتیمار» داستانی است واقع‌گرا با درون‌مایة عرفانی-روانشناختی. داستان در بارة زنی ایرانی به نام دیبا بزمه است که در اوایل تابستان به دعوت پروفسور ناندو، استاد ادبیات فارسی دانشگاه پنجاب شهر چندیگر هندوستان، برای شرکت در سمینار سالانة ادبیات فارسی به آن جا می‌رود. او بعد از گفتگوی کوتاهی با پروفسور در محل دانشگاه، در محل مهمان‌سرای دانشگاه اقامت می‌گزیند. سپس برای دیدن همسر پروفسور، هانی، که او هم استاد دانشگاه و استاد درس تاریخ است، به خانة او و پروفسور می‌رود و پس از آن نیز با زنی از همکاران پروفسور به نام ملیک که ظاهرا دوستش هم هست آشنا می‌شود و در این آشنایی‌ها حضور مسائل و عواطف پنهان و نیز حرف‌های ناگفته را در رابطة این سه نفر حس می‌کند و با واکنش‌های هانی نیز ظنّش تقویت می‌شود. در پایان داستان، دیبا ، ساکت و ناراحت به محل اقامتش برمی‌گردد و روی تخت دراز می‌کشد و به پروفسور و هانی و خودش می‌اندیشد. پژوهش حاضر بر آن است که با توجه به داده‌های داستان، شخصیت‌های «بوتیمار» را از منظر روان‌شناسی یونگی با توجه به مفهوم «سایه» در این روان‌شناسی مورد بررسی قرار دهد. در پایان، این پژوهش نشانگر آن است که بی‌اعتنائی به نیروهای سایة روان، پیامدهای سنگینی دارد که بازتابش را به خوبی می‌توان در روابط بین فردی مشاهده نمود.