بازآفرینی داستان های شاهنامه و مثنوی در ادبیات کودک و نوجوان

هدف این مقاله نمودن جایگاه والای کودکان در جامعه و لزوم آشنایی آنها با آثار کهن فارسی است. ادبیات کودک و نوجوان در ایران رشد قابل توجهی داشته است. ایجاد رابطه میان متون کهن و ادبیات امروزی همواره یکی از مباحث پرکشش بوده است. بخشی از آثار روایی که شاعران و نویسندگان فارسی زبان آنها را خلق کرده اند، مورد توجه داستان نویسان امروزی قرار گرفته است. بازنویسی داستان، بهترین شیوه برای آشنایی کودکان و نوجوانان با متونی است که درک و فهم آن به طور مستقیم برای آنها دشوار است.این تحقیق نشان می دهد که کودکان و نوجوانان با خواندن و درگیر شدن با این متون نه تنها از جنبه ی فرهنگی غنی تر می‌شوند؛ بلکه احساسات ملی در آنها شکل میگیرد. از بین آثار کهن فارسی، مثنوی معنوی مولانا به دلیل ویژگی های خاصی چون تمثیلی بودن، ساختار حکایت در حکایت، گنجانده شدن پیام های متعدد و متنوع در یک قصه و شاهنامه فردوسی به دلیل دارا بودن داستان های جذاب و پرکشش از قابلیت بالایی برخوردارند تا مبنایی برای نویسندگان آثار کودک باشند. با توجه به اهمیت بازنویسی برای کودکان، ضرورت ارزیابی و بررسی دقیق تر این متون نیز روشن می گردد زاویه دید در متن اصلی و در بیشتر داستان های شاهنامه، سوم شخص دانای کل است که شیوه مناسبی برای روایت داستان های کودک و نوجوان به شمار می‌رود. چرا که تمام زوایای داستان و شخصیت ها برای خواننده آشکار می شود. روش کار این پژوهش کتابخانه‌ای است.